Ο άγνωστος “πόλεμος” της Τουρκίας εναντίον των Αλεβιτών μεγαλύτερης θρησκευτικής ομάδας

προβλήματα των Αλεβιτών της Τουρκίας, της μεγαλύτερης θρησκευτικής ομάδας στη χώρα μετά την πλειοψηφία των Σουνιτών, έχουν επανέλθει στο προσκήνιο, αφότου ο δήμος της Κωνσταντινούπολης πρότεινε επίσημα την αναγνώριση των τόπων λατρείας των ετερόδοξων μειονοτικών ομάδων.

Η πρόταση καταψηφίστηκε την περασμένη εβδομάδα από τους Ισλαμιστές του κυβερνώντος Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (AKP) και τους ακροδεξιούς συμμάχους τους στο Κόμμα Εθνικιστικού Κινήματος (MHP), οι οποίοι έχουν 180 έδρες από τις 312 στο δημοτικό συμβούλιο. Η λύση στο πρόβλημα πρέπει να είναι απλή. Τα θέματα αυτά πρέπει να επιλυθούν με βάση την ισότητα των πολιτών. Σε ένα σύγχρονο κράτος, τα δικαιώματα και οι ευθύνες αποκλείουν οποιαδήποτε μορφή διακρίσεων βάσει της εθνότητας ή της θρησκευτικής ταυτότητας. 

Πρώτα απ’ όλα, το κράτος δεν μπορεί να υποστηρίζει ή να δυσφημίζει οποιαδήποτε θρησκευτική ταυτότητα. Δεύτερον, το κράτος θα πρέπει να εξασφαλίζει παρόμοια νομικά δικαιώματα και καθεστώς σε όλες τις θρησκευτικές ομάδες.  

Αλλά στην Τουρκία, το σουνιτικό Ισλάμ είναι στην πράξη ένα από τα κύρια στοιχεία που καθορίζει τις σχέσεις μεταξύ του κράτους και των πολιτών του. Η ύπαρξη της Διεύθυνσης Θρησκευτικών Υποθέσεων, του διαβόητου Diyanet, το οποίο απασχολεί περισσότερους από 100.000 ανθρώπους και απολαμβάνει σημαντικές πιστώσεις από δημόσιους πόρους, είναι η πιο συγκεκριμένη απόδειξη αυτού του γεγονότος. 

Το Diyanet, αφειδώς χρηματοδοτούμενο από όλους τους φορολογούμενους, φυσικά αν και παίρνει λεφτά από αυτούς, στην ουσία δεν λειτουργεί ούτε κατ’ ελάχιστον υπέρ των μουσουλμάνων Αλεβιτών που αποτελούν το 10 έως 20% (16,7% με τον τελευταίο απολογισμό) του πληθυσμού, αντ’ αυτού, ορίζει Σουνίτες ιμάμηδες σε κρατικά τζαμιά στα χωριά των Αλεβί, στα οποία φυσικά κανείς δεν πατά.

Λόγω των σχέσεων μεταξύ του κράτους και του σουνιτικού Ισλάμ, η Τουρκία δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως κοσμικό κράτος. 

Οι υπεύθυνοι λήψης αποφάσεων αναζητούν λύσεις στα προβλήματα των Αλεβί από την οπτική γωνία του σουνιτικού Ισλάμ. Σε μια κοσμική, σύγχρονη κατάσταση, δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ ενός τζαμιού και ενός τζεμεβί, του τόπου λατρείας των Αλεβιτών. Αλλά από την σκοπιά του σουνιτικού Ισλάμ, δεν μπορούν ποτέ να αντιμετωπίζονται εξίσου. Το Σουνιτικό Ισλάμ αναγνωρίζει άλλους τόπους λατρείας, όπως εκκλησίες και συναγωγές, αλλά είναι αδύνατο για το σουνίτικο Ισλάμ να δεχτεί τα τζεμεβί.

Για τη συνέχεια Capital

Δημοσίευση στα Social Media