Το χαστούκι του αθλητισμού σε ανάλγητους
1 min read
Ο Μένιος Σακελλαρόπουλος υποκλίνεται στα παιδιά που αβοήθητα σήκωσαν την Ελλάδα ψηλά, τη στιγμή που η Πολιτεία μοίρασε εκατομμύρια για να δείξει ποδόσφαιρο η Κρατική Τηλεόραση…
Τις έβλεπα να λάμπουν, να φωτίζουν το σκοτάδι σαν το φεγγάρι πάνω από τη Σαντορίνη. Τις χάζευα, αυτές και τη δύναμη, το κουράγιο, το ήθος, την αξιοπρέπειά τους. Μιλούσε η ψυχή τους, όχι εκείνες, η Κατερίνα Στεφανίδη και η Νικόλ Κυριακοπούλου, που είχαν δώσει μια κλοτσιά στους πάντα καθυστερημένους χειροκροτητές, αυτούς που εμφανίζονται μετά τους θριάμβους.
Καρυάτιδες κι οι δυο, ιέρειες βγαλμένες από ναούς δόξας.
Την ώρα που η διχασμένη Ελλάδα τσακώνεται για το ποιος φταίει περισσότερο ή λιγότερο, εκείνες, με χαμηλωμένα τα μάτια, ήξεραν τη δική τους αλήθεια.
«Η επιτυχία αυτή δεν θα φέρει πίσω τους ανθρώπους, ούτε τα σπίτια και τα αυτοκίνητα που έχουν καεί. Ελπίζουμε μόνο να προσφέραμε κάποια χαρά σε όλους τους ανθρώπους», είπε η Κατερίνα, το κορίτσι από το Χολαργό που έφτασε στην κορυφή του κόσμου, δίχως στήριξη από το Κράτος-χειροκροτητή.
Το είπε και η Νικόλ, που είχε αφήσει τον αθλητισμό για να γεννήσει την κόρη της και επέστρεψε για να σηκώσει ξανά την ελληνική σημαία, δεύτερη πίσω από την Κατερίνα, τρομερή επιτυχία!
«Θέλω να αφιερώσω το μετάλλιο στους ανθρώπους που πριν από λίγο καιρό υπέφεραν…»
Άρμεγαν με τα μάτια τους το φως της οικουμένης, όπως είπε κι ο Ρίτσος, δεν είχαν στο λεξιλόγιό τους ασυναρτησίες και βρισιές όπως κάποιες κυρίες βουλευτίνες…
Εκεί, στον αθλητισμό, δεν υπάρχει… ασυλία! Αξίζεις, προχωράς! Πρέπει πρώτα να νικήσεις τον εαυτό σου και μετά όλους τους άλλους.
Τον έβλεπα –παλικάρι- κι ανατρίχιαζα. Την ώρα που αυτός ο γίγαντας των 20 χρόνων, ο Στέφανος Τσιτσιπάς, είχε καταφέρει να γονατίσει τον σπουδαίο Νόβακ Τζόκοβιτς στο τένις, άρπαξε έναν μαρκαδόρο και έγραψε στο γυαλί της κάμερας:
«Pray for Greece…»
Κι αμέσως μετά, είπε αυτό που είχε βαθιά μέσα του:
«Ένιωσα ότι πρέπει να το κάνω γιατί η πατρίδα μου τις προηγούμενες εβδομάδες πέρασε δύσκολες στιγμές και άνθρωποι πέθαναν, άνθρωποι τραυματίστηκαν. Ένα από τους φίλους μου είναι στο νοσοκομείο και η οικογένειά του επίσης. Συνεπώς δεν ήταν εύκολο για μένα όταν το ανακάλυψα. Είναι δύσκολο. Αυτό που έκανα ήταν το ελάχιστο που μπορούσα»
Έβλεπα αυτό το… διαστημόπλοιο από τα Γρεβενά, τον 20χρονο Μίλτο Τέντογλου να ανεβαίνει στην κορυφή της Ευρώπης με το 8.25 στο μήκος στην πρώτη του κιόλας μεγάλη διοργάνωση και σκεφτόμουν τους… χειροκροτητές του αεροδρομίου, αυτούς που σπεύδουν εκ των υστέρων να φωτογραφηθούν δίπλα στους θριαμβευτές, να πάρουν λίγη από τη λάμψη τους.
Θα μπορούσε –λόγω ηλικίας- να μιμηθεί την… κυρία Αυλωνίτου στο λεξιλόγιο, αλλά δεν το διανοήθηκε!
«Είμαι προσγειωμένος…», είπε μόνο, και θυμήθηκε όσα πρέπει:
«Η καθημερινότητά μου είναι σκληρή, οι δυσκολίες που αντιμετωπίζω είναι πάρα πολλές, αλλά οι κόποι μου ανταμείφθηκαν. Κατάφερα αυτό που είχα βάλει στόχο και αυτή τη στιγμή είμαι πάρα πολύ χαρούμενος…»
Έμεινα άναυδος με τη δύναμη ψυχής του άλλου γίγαντα, του Κριστιάν Γκολομέεβ, που σκούπιζε τα δάκρυα χαράς με το αργυρό μετάλλιο στο στήθος στους Πανευρωπαϊκούς της Κολύμβησης.
Δύναμη ψυχής; Πόσο φτωχά είναι τα λόγια… Η μητέρα του Κριστίνα πέθανε στο μαιευτήριο όταν τον γέννησε, ο πατέρας του Τσβετάν ήρθε στην Ελλάδα και την Κρήτη για να βρει καλύτερο περιβάλλον στα παιδιά του, τον Ιβάν, τον Νικόλα και τον Κριστιάν, για να γίνει εδώ η δεύτερη τραγωδία. Πέθανε από την επάρατη νόσο, αλλά είχε προλάβει να πει στον Κριστιάν:
«Μην τα παρατήσεις ποτέ. Θα παλέψεις σκληρά και θα βρεις μεγάλους δρόμους…»
Θυμήθηκα την Άννα Κορακάκη, τη Μαρία Σάκκαρη και τόσα παιδιά που παλεύουν λυσσασμένα για να τα καταφέρουν, αβοήθητοι από την Πολιτεία, που περί άλλων τυρβάζει.
Αυτήν που έδωσε ένα τσουβάλι με εκατομμύρια –κοντά στα 50 εκατομμύρια ευρώ για δύο χρόνια!- ώστε να… πείσει επτά ομάδες (ανώνυμες εταιρείες, έτσι;) να πάνε στη Δημόσια Τηλεόραση! Να μη χάσει το… θέαμα ο ελληνικός λαός!
Με τα χρήματα των φορολογούμενων και όχι μιας ιδιωτικής επένδυσης, για την οποία ουδείς θα μπορούσε να πει το παραμικρό. Ανώνυμες εταιρείες με τα χρήματα του κράτους;
Αυτά τα παιδιά –και πολλά ακόμα- παλεύουν μόνα τους για να κρατήσουν ψηλά την ελληνική σημαία, να πάνε κόντρα στη μιζέρια, το καταστροφικό περιβάλλον, τις αδικίες, τις διακρίσεις που γίνονται, το κακοήθες πλαίσιο…
Παλεύουν για να αναδείξουν μια άλλη Ελλάδα, γεμάτη αγκάθια και παράσιτα, που τρελαίνεται να πνίξει κάθε άνθος.
Νύχτα γιομάτη θαύματα, νύχτα σπαρμένη μάγια -όπως είπε ο Σολωμός στους Ελεύθερους Πολιορκημένους- είναι αυτή που προσφέρουν στην Ελλάδα αυτά τα παιδιά και οι όμοιοί τους.
Η όμορφη και παράξενη πατρίδα έχει χρυσάφι. Αυτό που θα λάμπει και μέσα στις λάσπες…
Το χαστούκι του αθλητισμού σε ανάλγητους…
