Οικογένεια όπλων Spice της Rafael… αν αποφασίσουμε αληθινή στρατηγική συνεργασία Ελλάδας-Ισραήλ
1 min read
Στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας, 2009 – 2010, με την έναρξη της διαδικασίας παραλαβής των 30 μαχητικών F-16C/D Block 52+ Advanced, η Πολεμική Αεροπορία είχε εξετάσει – και ζητήσει – την προμήθεια κατευθυνόμενων βομβών SPICE. Ο λόγος δεν ήταν μόνο η καταστροφική ισχύς των ισραηλινών αυτών όπλων. Η επιλογή σχετίζεται και με το ότι η φιλοσοφία καθοδήγησης τους είναι διαφορετική σε σχέση με τα επικρατέστερα αμερικανικά αντίστοιχα όπλα (βόμβες καθοδήγησης λείζερ/LGB και JDAM) που είχε ήδη στη διάθεσή της. Θα της παρείχε κατά συνέπεια τη δυνατότητα να πλήττει “σκληρούς” στόχους, σταθερούς ή κινούμενους, από σαφώς μεγαλύτερες αποστάσεις και με μεγάλη ακρίβεια.
Η Πολεμική Αεροπορία λοιπόν μέσω της απόκτησης βομβών της οικογένειας SPICE, επιδίωκε να αυξήσει την αποτελεσματικότητα των αποστολών κρούσης στις οποίες εκπαίδευε και εκπαιδεύει πληρώματα μαχητικών F-16 κυρίως, με παράλληλη αύξηση των πιθανοτήτων επιβίωσής τους. Και αυτή η επιδίωξη βέβαια… έμεινε επιδίωξη!
Γιατί τέτοια όπλα δεν αγοράστηκαν από την Ελλάδα ακόμα; Ακόμα και όταν ήρθε η ώρα της επαναπροσέγγισης και της ενδυνάμωσης των σχέσεων στρατηγικής συνεργασίας – συμμαχίας με το Ισραήλ, από το 2015, οι Έλληνες “αρμόδιοι” περί των εξοπλιστικών απέδειξαν απουσία πολιτικής…
RAFAEL
Με αποτέλεσμα να επικεντρωθεί το ενδιαφέρον στην προμήθεια τυφεκίων και οχημάτων (!) από τη μικρή χώρα της Μέσης Ανατολής… λες και αυτές είναι οι προτεραιότητες τις εποχές ισχνών αγελάδων για τους εξοπλιστικούς και γενικότερα τους αμυντικούς προϋπολογισμούς. Κατευθυνόμενες επιλογές, όχι όπλα…
Υπήρξαν και πολλές άλλες εξελίξεις βέβαια κατά την περασμένη δεκαετία. Που αν μη τι άλλο δικαιώνουν την επιλογή της Πολεμικής Αεροπορίας και εκθέτουν φυσικά ανεπανόρθωτα τους “αρμοδίους”. Οι οποίοι δεν φαίνεται ούτε να αντιλήφθηκαν (ως όφειλαν…), αλλά ούτε και να επιχείρησαν να αντιληφθούν (πάλι ως όφειλαν…) και να τις αξιοποιήσουν ως διδάγματα. Που για να είμαστε συγκεκριμένοι προήλθαν σε μεγάλο βαθμό από τον πόλεμο στη Συρία.
Ποιες ήταν οι σημαντικότερες εξελίξεις όμως και ποια τα διδάγματά τους; Τις έχουμε επισημάνει παλαιότερα σε άλλα αφιερώματα μας. Τις επαναλαμβάνουμε και τώρα γιατί παραμένουν εξόχως χρήσιμες για την ελληνική πλευρά. Στον πόλεμο της Συρίας λοιπόν άλλαξε άρδην το επιχειρησιακό Δόγμα της Ρωσικής Αεροπορίας.
Προσαρμοζόμενοι ταχύτατα στο περιβάλλον, κάτι που διδάχθηκαν με οδυνηρό τρόπο στις επιχειρήσεις της Νότιας Οσετίας το καλοκαίρι του 2008, οι Ρώσοι χρησιμοποίησαν βομβαρδιστικά Su-24 αρχικά και κατόπιν και τα μεγαλύτερων δυνατοτήτων Su-34 για την προσβολή επίγειων στόχων από μεγάλα ύψη.
Σκοπός ήταν να αποφευχθεί η απώλεια αεροσκαφών (επιθετικών Su-25 και επιθετικών ελικοπτέρων Ka-52 και Mi-28/-35) από μικρής και μέσης ακτίνας αντιαεροπορικούς πυραύλους. Και πληρωμάτων φυσικά… Η ανάγκη αυτή δε, ανάγκασε το ρωσικό Υπουργείο Άμυνας να στραφεί εσπευσμένα στην προμήθεια κατευθυνόμενων όπλων (βομβών κυρίως…), που μέχρι τότε θεωρούσε ακριβά!
Ανάγκασε επίσης το ρωσικό ΥΠΑΜ να προμηθευτεί ατρακτίδια κατάδειξης λέιζερ και εντοπισμού στόχων μέσω αισθητήρων ημέρας και υπερύθρων και – κυρίως – UAV .
Δεν ήταν η Τουρκία άρα, μόνο αυτή που αξιοποίησε σε μεγάλο βαθμό UAV στη Συρία, αποκομίζοντας σημαντική (πολύτιμη είναι πιο κατάλληλη λέξη…) επιχειρησιακά εμπειρία. Ήταν κυρίως η Ρωσική Αεροπορία.
Η οποία σε κάθε μία από τις δεκάδες προσβολές από μεγάλα ύψη που εκτελούσε σε εικοσιτετράωρη βάση, είχε σχεδόν μόνιμα στον αέρα UAV και drones να παρακολουθούν τους στόχους, προκειμένου οι ελεγκτές και συντονιστές των επιχειρήσεων να έχουν σαφή εικόνα των αποτελεσμάτων των προσβολών. Τις οποίες, αν κρινόταν απαραίτητο, επαναλάμβαναν εντός λίγων λεπτών καλώντας εν αναμονή αεροσκάφη να εξαπολύσουν τα όπλα τους!
Οι εξελίξεις λοιπόν έδειξαν όχι τόσο νέα αεροσκάφη, όσο νέα όπλα, νέα συστήματα (UAV και Drones) και νέες τακτικές… Εμείς τις αγνοήσαμε επιδεικτικά και επιλέξαμε (ή επιθυμούμε να επιλέξουμε!)… τυφέκιο και οχήματα από τους Ισραηλινούς!
Γιατί μας είναι αναγκαία η οικογένεια βομβών SPICE
Η αναφορά μας στα συγκεκριμένα όπλα γίνεται για έναν πολύ απλό λόγο. Δεν είναι μόνο ότι εξασφαλίζουν την προσβολή σταθερών ή κινούμενων στόχων στην ξηρά και την επιφάνεια της θάλασσας, με μεγάλη ακρίβεια και από ασφαλείς αποστάσεις. Συμβάλλοντας κατά συνέπεια στην αύξηση της επιβιωσιμότητας των μαχητικών που τα εξαπολύουν.
Το μεγαλύτερό τους πλεονέκτημα αποδίδεται κυρίως στο ότι όπως και η οικογένεια των γαλλικών HAMMER (παλαιότερα AASM) SBU-38, -54 και -64, επιτρέπουν την προσβολή περισσότερων του ενός στόχων σε μία περιοχή μέσω μίας και μόνο επίθεσης…
Αυτό που έγινε δηλαδή στην αεροπορική βάση Al Watiya στη βορειοδυτική Λιβύη! Τα όπλα της οικογένειας SPICE (Smart Precise Impact Cost Effective), είναι το SPICE 2000, το SPICE 1000 και το SPICE 250. Πρόκειται δηλαδή για συλλογές καθοδήγησης και πτήσης που προσαρμόζονται σε συμβατικές βόμβες των 907 κιλών (2000 λιβρών), των 453 κιλών (1000 λιβρών) και των 113 κιλών (250 λιβρών). Κάθε σύστημα καθοδήγησης περιλαμβάνει μονάδα GPS/INS, ενώ στο ρύγχος των όπλων είναι προσαρμοσμένος αισθητήρας CCD/IR. Περιλαμβάνει δηλαδή κάμερα ημέρας υψηλής ευκρίνειας και υπέρυθρη.
Στη μονάδα καθοδήγησης περιλαμβάνεται μνήμη στην οποία μπορούν να αποθηκευθούν οι φωτογραφίες (προερχόμενες από αναγνωριστική δραστηριότητα αεροσκαφών ή δορυφόρων…) και οι συντεταγμένες μέχρι 100 στόχων.
Το πλήρωμα ενός μαχητικού μπορεί να επιλέξει έναν από αυτούς του 100 στόχους, είτε στο έδαφος κατά τη σχεδίαση της προσβολής, είτε στον αέρα. Η μονάδα καθοδήγησης τροφοδοτείται με τις συντεταγμένες του στόχου έτσι ώστε μετά την άφεση του όπλου, αυτό να κατευθυνθεί προς το σημείο που βρίσκεται αυτός, μέσω GPS/INS.
Επομένως και τα τρία όπλα της οικογένειας SPICE μπορούν να λειτουργήσουν με βάση της φιλοσοφία fire and forget, πλήττοντας πολλούς στόχους ταυτόχρονα. Ένα μαχητικό δηλαδή που μεταφέρει επί παραδείγματι τέσσερις SPICE 1000, μπορεί να τις εξαπολύσει ταυτόχρονα εναντίον τεσσάρων διαφορετικών στόχων σε μία περιοχή ή σε διαφορετικές περιοχές, σε μία μόνο επίθεση.
Εναλλακτικά το πλήρωμα του μαχητικού έχει τη δυνατότητα να επιλέξει το ίδιο τον στόχο που θα πλήξει. Παίρνοντας εικόνα από τον αισθητήρα CCD/IR στο ρύγχος του όπλου, μέσω μίας από τις οθόνες MFD στο πιλοτήριο. Οι αναρτήρες (φορείς) των όπλων της οικογένειας SPICE διαθέτουν τερματικό λήψης – μετάδοσης δεδομένων και εντολών στο σύστημα καθοδήγησης του όπλου, μέσω ραδιοζεύξης (RF).
Έτσι καθίσταται δυνατή η μετάδοση της εικόνας του αισθητήρα CCD/IR στο πιλοτήριο, αλλά και ο έλεγχος του όπλου. Κατά συνέπεια, ακόμη και σε περίπτωση που δεν υπάρχει σήμα GPS, είναι εξασφαλισμένη η δυνατότητα καθοδήγησης του όπλου με ακρίβεια μέχρι το στόχο του.
Το δε πλήρωμα μπορεί να επιλέξει ακόμη και την διεύθυνση και τη γωνία προσβολής του στόχου… Η κατασκευάστρια Rafael δίνει CEP (Circular Error Probable) τριών μέτρων μέσω αυτόματης πρόσκτησης (ΑΤΑ – Automatic Target Acquisition) και ενός μόλις μέτρου μέσω πρόσκτησης από το πλήρωμα του μαχητικού – φορέα (MITL – Man In The Loop).
Τα όπλα της οικογένειας SPICE είναι κατάλληλα τόσο για την προσβολή επίγειων, όσο και πλωτών στόχων. Το μεγάλο SPICE 2000 (συλλογή προσαρμοζόμενη σε συμβατικές βόμβες MK-84, BLU-109, RAP-2000 και άλλες) έχει ακτίνα 60 χιλιομέτρων, το SPICE 1000 με τις αναπτυσσόμενες πτέρυγες (προσαρμογή σε συμβατικές βόμβες MK-83, MPR1000, BLU-110, RAP-1000 κ.α.) έχει ακτίνα 125 χιλιομέτρων και το μικρό SPICE 250 που μεταφέρεται σε τετράδες σε ειδικό αναρτήρα (SQR – Smart Quad Rack) μπορεί να προσβάλει στόχους από αποστάσεις της τάξης των 100 χιλιομέτρων.
Το ΜΟΝΟ μειονέκτημα των όπλων SPICE είναι η υψηλότερη τιμή τους σε σχέση με τα JDAM, SDB και τις βόμβες LGB. Καθοδήγησης λέιζερ δηλαδή, που πρακτικά πρέπει να αφεθούν πάνω από το στόχο… Για την Πολεμική Αεροπορία αυτό το πρόσθετο κόστος είναι αποσβέσιμο από το γεγονός και μόνο ότι τα SPICE μπορούν χωρίς περιορισμούς να αξιοποιηθούν επάνω σε οποιαδήποτε έκδοση μαχητικών Mirage 2000 και F-16 αξιοποιεί επιχειρησιακά!
Και αυτό γιατί, όσο παλιό και να είναι το μαχητικό – φορέας, τα SPICE λόγω της φιλοσοφίας σχεδίασης και χρήσης τους που αποδίδει τη μέγιστη έμφαση στην αυτονομία, ΔΕΝ διασυνδέονται με κανένα από τα συστήματα αποστολής του. Αναρτήρας και όπλο κάνουν όλη τη δουλειά, χωρίς να χρειάζεται να χρησιμοποιηθεί το ραντάρ του μαχητικού δηλαδή, ή κάποιο ατρακτίδιο στοχοποίησης που πιθανόν θα φέρει αυτό…
Αυτό που δεν έγινε λοιπόν πριν από δέκα χρόνια, προτείνουμε να γίνει τώρα. Τα όπλα της οικογένειας SPICE δηλαδή ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ να αποκτηθούν το συντομότερο δυνατό. Αυτή είναι η άποψή μας και την καταθέτουμε.
Όσο καλά σχεδιασμένη και αν είναι μία αποστολή antiship (TAΥΝΕ κατά την ελληνική ορολογία), ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ να γίνει με πυραύλους AGM-65G Maverick, για τον πολύ απλό λόγο ότι περιορίζεται δραματικά η επιβιωσιμότητα των μαχητικών που θα κάνουν την προσβολή. Και επειδή οι συνθήκες και οι καιροί το απαιτούν, θα επανέλθουμε με ειδικό αφιέρωμα στις αεροπορικές αποστολές εναντίον στόχων επιφανείας…
