Τι ζητάει τελικά η Ρωσία από τη Δύση για την Ουκρανία
1 min read
Η συσσώρευση στρατού της Ρωσίας στα σύνορα με τν Ουκρανία, προκαλεί συναγερμό στην Ουάσιγκτον και σε άλλες δυτικές πρωτεύουσες
Του Maxim Samorukov
Η συσσώρευση στρατού της Ρωσίας κατά μήκος των ουκρανικών συνόρων, προκαλεί συναγερμό στην Ουάσιγκτον και σε άλλες δυτικές πρωτεύουσες. Οι φόβοι ότι αυτή τη φορά οι ενέργειες του Κρεμλίνου θα οδηγήσουν σε έναν ακόμη πόλεμο, έχουν οδηγήσει σε μια βιαστικά οργανωμένη βίντεο-κλήση μεταξύ του Αμερικάνου προέδρου Μπάιντεν και του Ρώσου προέδρου Πούτιν.
Μέχρι στιγμής, όλο το άγχος των Δυτικών για την κρίση, φαίνεται να θολώνει την ικανότητα των ανθρώπων να ακούσουν τι λέει στην πραγματικότητα το Κρεμλίνο. Μέχρι τώρα, υπήρξε εντυπωσιακά μικρή γνώση των Δυτικών για το ότι ο Πούτιν είναι πολύ πιο ωμός σχετικά με το τι θέλει στην Ουκρανία και πόσο μακριά μπορεί να πάει για να το αποκτήσει. Σε λίγες μόνο ημέρες, ο Πούτιν έχει δηλώσει ότι θέλει μια συμφωνία για να αποτρέψει την ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ. Θέλει επίσης μια υπόσχεση της Δύσης να μην αναπτύξει ποτέ στρατιωτική υποδομή του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία. Ο Πούτιν επικαλέστηκε τους αμερικανικούς εκτοξευτές πυραύλων ΜΚ-41 που βρίσκονται τώρα στη Ρουμανία για να αποτυπώσει για ποιο πράγμα ανησυχεί: “θα επαναλάβω άλλη μία φορά ότι το ζήτημα αφορά στην πιθανή ανάπτυξη στο έδαφος της Ουκρανίας, συστημάτων κρούσης με χρόνο πτήσεις 7-10 λεπτά από τη Μόσχα ή 5 λεπτά, στην περίπτωση υπερηχητικών συστημάτων. Φανταστείτε το”.
Γιατί ο Πούτιν, ο οποίος κάποιες φορές κρατά κλειστά τα χαρτιά του, είναι τόσο συγκεκριμένος; Από την πλευρά της Μόσχας, φαίνεται ότι ο βασικός στόχος του Κρεμλίνου στην τρέχουσα κρίση δεν είναι να επιφέρει μια ταπεινωτική ήττα στο Κιέβο ή να προχωρήσει στην κατάληψη της Ουκρανίας. Μάλλον στοχεύει να πείσει τη Δύση ότι η Ρωσία προετοιμάζεται να ξεκινήσει έναν πλήρη πόλεμο για την Ουκρανία, εκτός κι αν γίνει κάτι για την τωρινή και (τουλάχιστον για τα μάτια του Πούτιν), εντελώς απαράδεκτη κατάσταση.
Τον τελευταίο χρόνο, το Κρεμλίνο έχει επικοινωνήσει δύο απλά μηνύματα στον Μπάιντεν και στην ομάδα του. Πρώτον, η Ρωσία δίνει ύψιστη σημασία στην Ουκρανία. Δεύτερον, η υπομονή της με το καθεστώς εξαντλείται και είναι έτοιμη να λάβει δραστικά μέτρα για να ανατρέψει την κατάσταση.
Αυτά τα μηνύματα έρχονται σε διάφορες μορφές, συμπεριλαμβανομένων σκληρών δημοσίων δηλώσεων, μακροσκελών δοκιμίων από μέλη της ρωσικής ηγεσία και τον ίδιο τον Πούτιν, και ακόμη και δημοσίευση εμπιστευτικής αλληλογραφίας μεταξύ Μόσχας και Γαλλίας και Γερμανίας, για τη σύγκρουση του Ντονμπάς. Το τελευταίο βήμα ήταν άνευ προηγουμένου, και είχε προφανώς σκοπό να επικοινωνήσει τον απόλυτο εκνευρισμό της Ρωσίας για το πάγωμα της εφαρμογής των συμφωνιών του Μινσκ, που είχαν ως στόχο τον τερματισμό της σύγκρουσης.
Η κύρια ανησυχία της Μόσχας -να αποτρέψει την Ουκρανία από το να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ- δεν είναι νέο. Αυτό που έχει αλλάξει είναι ότι το Κρεμλίνο τώρα υποστηρίζει ότι ακόμη και αν η Ουκρανία δεν προσχωρήσει ποτέ στη συμμαχία, δεν θα πρέπει να μετατραπεί ποτέ σε προγεφύρωμα των ΗΠΑ στα σύνορα της Ρωσίας.
Πεπεισμένη περισσότερο από ποτέ ότι ένας καλός λόγος και ένα όπλο είναι πολύ πιο αποτελεσματικά από μόνο έναν καλό λόγο. Η Ρωσία έχει συνοδεύσει όλες αυτές τις μορφές επικοινωνίας, με στρατιωτικές, μεταμορφώνοντας την ισορροπία ασφαλείας στο έδρα. Μετακινώντας μεγάλο αριθμό στρατιωτών στα ουκρανικά σύνορα, το Κρεμλίνο έχει τώρα τη δυνατότητα να απειλήσει τη χώρα από τον Νότο και τον βορρά, καθώς και από τα ανατολικά.
Ο Πούτιν θέλει ο Μπάιντεν να αντιμετωπίσει επιτέλους ένα δυσάρεστο δίλημμα. Το μήνυμα είναι απλό: η Ουάσιγκτον πρέπει να προετοιμαστεί για την Ουκρανία να υποστεί μια ήττα στρατιωτικά, κάτι που θα ήταν ιδιαίτερα ταπεινωτική επανάληψη των πρόσφατων εξελιξέων στο Αφγανιστάν. Ή μπορεί να κάνει πίσω και να καταλήξει σε συμβιβασμό με τη Μόσχα για την Ουκρανία. Το Κρεμλίνο φαίνεται να μην έχει αυταπάτες ότι η πρώτη επιλογή θα προκαλούσε τεράστιο κόστος στην οικονομία της Ρωσίας και στη διεθνή της θέση. Αλλά θέλει να πείσει τις ΗΠΑ ότι είναι έτοιμη να ανεχθεί το κόστος εξαιτίας της σημασίας της Ουκρανίας για τα ρωσικά εθνικά συμφέροντα.
Ο Πούτιν επιδιώκει επίσης να πείσει την Ουάσιγκτον ότι σε αντίθεση με τη Ρωσία, έχει λίγα να χάσει από τον συμβιβασμό για την Ουκρανία. Η μοίρα της χώρας δεν είναι ένα ζωτικό συμφέρον των ΗΠΑ για το οποίο θα άξιζε να πολεμήσει, πόσο μάλλον ένα σημαντικό στοιχείο της ατζέντας εξωτερικής πολιτικής της κυβέρνησης Μπάιντεν. Εάν η Ουάσιγκτον δεν χρειάζεται τη Ρωσία ως σύμμαχο στη διαμάχη με την Κίνα ή για να καταπολεμήσει την κλιματική αλλαγή, γιατί να μην υπνοβατεί σε μια πιθανή αντιπαράθεση για τη Ρωσία σχετικά με αυτό;
Λίγους μήνες πριν, ο Μπάιντεν έδειξε ότι πίστευε πως τα συμφέροντα των ΗΠΑ στο Αφγανιστάν δεν ήταν αρκετά για να δικαιολογήσουν μια παρουσία στρατευμάτων με ανοιχτή ημερομηνία λήξης, και ότι ήταν πρόθυμος να μειώσει τις δεσμεύσεις στις ΗΠΑ προκειμένου να προσαρμόσει την εξωτερική του πολιτική στις νέες παγκόσμιες πραγματικότητες. Κατά την άποψη του Κρεμλίνου, είναι πλέον καιρός για τις ΗΠΑ να κάνει μια παρόμοια λογική δόση για την Ουκρανία.
Μπορείτε να δείτε το κείμενο εδώ:
