Οι ρεμούλες και οι λαμογιές που κατέστρεψαν το ελληνικό τρένο
1 min read
Ο Θανάσης Ζηλιασκόπουλος υπήρξε πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της ΤΡΑΙΝΟΣΕ από το 2010 έως και το 2015. Πήρε τη θέση με το βιογραφικό του, μέσω του Opengov, επί Γιώργου Παπανδρέου.
Παρέλαβε μία ΤΡΑΙΝΟΣΕ που κόστιζε στο Δημόσιο 300 εκατομμύρια το χρόνο και όπως λέει ο ίδιος, όταν έφυγε παρέδωσε μια κερδοφόρα εταιρεία με 30 εκατομμύρια κέρδος το χρόνο.
Το όνομά του ήρθε ξανά στην επικαιρότητα όταν προτάθηκε από τον νέο υπουργό Μεταφορών Γιώργο Γεραπετρίτη, για μέλος της επιτροπής που θα διερευνούσε τις συνθήκες του δυστυχήματος στα Τέμπη. Η επίθεση που εισέπραξε- κυρίως από τον ΣΥΡΙΖΑ- τον ανάγκασε να παραιτηθεί πριν καν αναλάβει.
Σήμερα μιλάει στο TheTOC για τα έργα και τις ημέρες της ΤΡΑΙΝΟΣΕ και του ΟΣΕ, για τις απίστευτες “λαμογιές” που βρήκε όταν πήγε στην εταιρεία, τις συνδικαλιστικές πιέσεις, τα ρουσφέτια αλλά και τον πόλεμο που όπως λέει δέχτηκε από πληρωμένα δημοσιεύματα.
Ακολουθεί η συνέντευξη:
Κύριε καθηγητά, να πάρουμε το κουβάρι της ιστορίας από την αρχή, από την πρώτη μέρα που μπήκατε στην ΤΡΑΙΝΟΣΕ για να τη διοικήσετε, πίσω στο 2010.
Όταν επιλέχθηκα με βάση το βιογραφικό μου, ξόδεψα 2-3 μήνες αναλύοντας την κατάσταση. Όμως ο λόγος που τελικά ανέλαβα τη θέση ήταν γιατί έβλεπα μια προοπτική. Είχε ήδη δοθεί το λιμάνι του Πειραιά στην Cosco και ήξερα τι σημαίνει αυτό για τις παγκόσμιες εφοδιαστικές αλυσίδες.
Ονειρευόμουν ότι μπορεί να γίνει γραμμή μέχρι το λιμάνι και η Ελλάδα να γίνει κόμβος για τις παγκόσμιες εφοδιαστικές αλυσίδες. Αυτή ήταν η πρόκληση, αλλά αρχικά δεν το είπα σε κάποιον γιατί θα με θεωρούσαν τρελό. Όμως αυτός ήταν ο λόγος που πήγα.
Την πρώτη μέρα που πήγα θυμάμαι αυτό που μου είπε ο διευθύνων σύμβουλος που αντικαθιστούσα. Ήταν Απρίλιος του 2010 και μου είχε πει: “Μην ανησυχείς καθόλου, έχουμε να πληρώσουμε μισθοδοσία μέχρι τον Ιούνιο όποτε είσαι τυχερός”. Μάλιστα ήταν παρά πολύ χαρούμενος όταν μου το είπε, αλλά εμένα με έπιασε κρύος ιδρώτας.
Ένα από τα πρώτα τηλεφωνήματα που δέχτηκα ήταν από τον φίλο μου, βουλευτή τότε, Γιώργο Φλωρίδη, που μου είπε: “Ετοιμάσου να συνδιοικήσεις με έναν εργάτη γραμμής”. Και αυτό που μου είπε το συνειδητοποίησα παρά πολύ γρήγορα.
Διότι ήρθε στο γραφείο μου ο πρόεδρος της ομοσπονδίας των συνδικαλιστών για να μου δείξει ότι έχει πολύ καλή επαφή με τον υπουργό, λέγοντάς μου ότι αυτά που θα συζητάμε τώρα μαζί, τα έχει ήδη συζητήσει με τον υπουργό. Φυσικά δε μου είπε “εγώ θα σου επιβάλλω κι εσύ θα υπογράφεις”, διότι εάν είχε συμβεί κάτι τέτοιο θα είχα φύγει. Όμως ήθελε να μου δείξει τη στενή σχέση συνδικαλιστικής και πολιτικής εξουσίας.
Αυτή ήταν η πρώτη ψυχρολουσία. Πρέπει να σας πω, όμως, ότι δεν έχω κακή εμπειρία από τους συνδικαλιστές. Τους περισσότερους τους θεωρούσα χρήσιμους, γιατί μπορούσα να συνομιλώ με τους εργαζόμενους. Υπέγραψα τρεις συλλογικές διαπραγματεύσεις μαζί τους. Όμως υπήρχαν και κάποιοι που θεωρούσαν ότι μπορούν να αξιοποιήσουν την πολιτική δύναμη που είχαν. Πολιτικοί και συνδικαλιστές λίγο-πολύ την ίδια δουλειά κάνουν, ψήφους μαζεύουν και είναι ο ένας απαραίτητος στον άλλον.
Κάθεστε λοιπόν στο γραφείο σας, έρχεται ένας συνδικαλιστής και σας λέει “εγώ είμαι του υπουργού” κι εσείς από την άλλη έχετε να πληρώσετε μισθοδοσία μόνο για δυο μήνες, τι κάνετε;
Έτσι όπως το λέτε ήταν και ταυτόχρονα είχα και μία τρόικα πάνω απ’ το κεφάλι μου με τον Πολ Τόμσεν να θέλει να κλείσει εντελώς τον ΟΣΕ και ένα σχέδιο εξυγίανσης του οργανισμού σε εξέλιξη. Ζήτησα τα οικονομικά της εταιρείας. Και άρχισα την προσπάθειά μου. Κατ’ αρχήν έπρεπε να περικόψω δρομολόγια που δεν είχαν καμιά πιθανότητα να γίνουν κερδοφόρα.
Οι περικοπές και τα δρομολόγια με 2 επιβάτες
Για τη συνέχεια TheToc
