Οι αλλαγές προσώπων στις Βρυξέλλες “βλάπτουν” σοβαρά την Αθήνα
1 min read
Η ευρωζώνη από το φθινόπωρο εισέρχεται στην τελική ευθεία για μια εξαιρετικά σημαντική αλλαγή προσώπων στα ηγετικά της όργανα.
Οι αλλαγές αυτές θα επηρεάσουν καθοριστικά το οικονομικό και πολιτικό κλίμα μέσα στο οποίο θα κινηθεί η ευρωζώνη τα αμέσως επόμενα χρόνια και στα οποία η ελληνική οικονομία θα πρέπει να δοκιμασθεί και να δοκιμάσει τις αντοχές της συμφωνίας της 22ας Ιουνίου για στόχους υπερπλεονασμάτων της τάξης του 3,5% του ΑΕΠ.
Όπως είχε επισημάνει σε σχετικά πρόσφατο ρεπορτάζ του το “Κεφάλαιο” οι προβλέψεις για τις μεταβολές στο πολιτικό τοπίο της Ευρώπης εν όψη των Ευρωεκλογών του Μαΐου (2019), έχουν ισχυροποιήσει την εκτίμηση στην γερμανική καγκελαρία στο Βερολίνο, ότι πρέπει να επιδιώξει περισσότερο την κατά βάση “πολιτική” θέση του επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, αντί την “οικονομική” θέση του επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας.
Στο πλαίσιο των ζυμώσεων αυτών, πηγές από τα ηγετικά σώματα του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος, όπως αναφέρει σε ρεπορτάζ της η γερμανική Handelsblatt, επιβεβαιώνουν ότι πράγματι στο περιβάλλον της Ανγκελα Μέρκελ ωριμάζει η θέση ότι ο αντικαταστάτης του Ζαν Κλώντ Γιουνκέρ θα πρέπει να είναι κάποιος από τα ισχυρά πολιτικά στελέχη του CDU ή ακόμα και του CSU.
Ονόματα “σκληρών” του χριστιανοδημοκρατικού χώρου, σαν του επικεφαλής του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος Μάνφρεντ Βέμπερ (CDU) ή ακόμα και του Χόρστ Ζεεχόφερ (CSU), μέχρι της νυν υπουργού Άμυνας Ούρσουλα Φον Ντερ Λεϋεν ή του Υπ. Οικονομικών Πέτερ Αλτμάιερ, είναι αυτά που ακούγονται σαν υποψήφιοι για τη θέση του επικεφαλής της Κομισιόν. Μία θέση που μέχρι στιγμής είχε λειτουργήσει σαν ένα πολιτικό “αμορτισέρ” διαχείρισης της κρίσης στην ευρωζώνη από τον Ζαν Κλώντ Γιουνκέρ, ειδικά στην περίπτωση της Ελλάδας.
Η “στροφή” αυτή του Βερολίνου, εφ’ όσον περάσει στην ευρωζώνη – όπως επισημαίνουν στο Capital.gr παράγοντες της Κομισιόν – θα σημάνει μία “σκλήρυνση” στον μέχρι σήμερα ευλύγιστα παρεμβατικό πολιτικό ρόλο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, “ειδικά απέναντι στα προβλήματα της ευρωζώνης όσο αφορά την Ελλάδα και την Ιταλία”.
Σε κάθε περίπτωση βέβαια μία τέτοια μετακίνηση της προσοχής του Βερολίνου στην Κομισιόν θα συνοδεύεται από την απομάκρυνση του ενδεχόμενου να διαδεχθεί τον Μάριο Ντράγκι στην ΕΚΤ ένας Γερμανός τραπεζίτης και ειδικά ο Γιένς Βάιντμαν, ο νυν επικεφαλής της Bundesbank και κατ’ εξοχήν “γεράκι” της νομισματικής πολιτικής.
Ειδικά για τον κ. Βάϊντμαν οι αντιρρήσεις που αφορούν στη “μη καταλληλότητα” για να αναλάβει τη θέση του κ. Ντράγκι έχουν αρχίσει να ακούγονται έντονα και στο Βερολίνο, ειδικά από τον χώρο της Σοσιαλδημοκρατίας, αλλά και μερίδας χριστιανοδημοκρατών που του καταλογίζουν “λάθος” συμβουλευτικό ρόλο στην Γερμανίδα Καγκελάριο.
Ο κ. Βάϊντμαν έχει κατηγορηθεί από τον πάλαι ποτέ επικεφαλής της Deutsche Bank κ. Άκερμαν ότι είχε αρνητικό ρόλο στην κρίση του 2010 με την Ελλάδα, όταν συνέβαλε στο να μη γίνουν δεκτές ρυθμίσεις με αναχρηματοδότηση του ελληνικού χρέους από την Deutsche Bank και την Goldman Sachs. Ανάλογη ευθύνη τού αποδίδεται και για την στήριξη της θέσης Μέρκελ – Σαρκοζί (συμφωνία της Ντοβίλ Οκτώβριος 2010) για την αναίρεση της εγγύησης του κρατικού χρέους, την οποία ο τότε επικεφαλής της ΕΚΤ Ζαν Κλωντ Τρισέ είχε χαρακτηρίσει “καταστροφική”.
Φαίνεται ότι ανοίγει πλέον η πόρτα της ΕΚΤ για έναν διάδοχο του Ντράγκι περισσότερο ευαίσθητο στις ανάγκες μιας ευέλικτης πολιτικής στην ευρωζώνη αντί του άκαμπτου Βάϊντμαν. Δεν αποκλείεται στο πλαίσιο αυτό να επιστρέψει στην ευρωζώνη η κα. Λαγκάρντ για να διαδεχθεί τον κ. Ντράγκι, κάτι που οι σκληροί στο Βερολίνο δεν θα έβλεπαν άσχημα, εφ’ όσον έχει τεθεί σε έλεγχο η Κομισιόν.
Οι αλλαγές αυτές βέβαια εφ’ όσον προχωρήσουν μέσα στο επόμενο 12μηνο, συμπίπτουν με τον πρώτο και πλέον δύσκολο χρόνο εφαρμογής των αποφάσεων της 22ας Ιουνίου και διαμορφώνουν ένα περιβάλλον στο οποίο η δυνατότητα της κυβέρνησης στην Αθήνα να πετύχει μεγαλύτερη ελαστικότητα στην υλοποίησή τους γίνεται περισσότερο δυσχερής.
Η Κομισιόν με τον “Γερμανό” της, όπως και ο ESM με τον έτερο “Γερμανό” κ. Ρέγκλιγκ, θα είναι τα κατ’ εξοχήν όργανα εφαρμογής της “ισχυρής εποπτείας” μαζί με το ΔΝΤ, για την υλοποίηση των μεταμνημονιακών στόχων και ειδικά του ανελαστικού 3,5% του ΑΕΠ για το πρωτογενές πλεόνασμα.
