Η πολιτική γλώσσα Ερντογάν που δεν καταλαβαίνουμε: Η… “άπιστη” Ελλάδα

Η υπόθεση με την ομηρία, πλέον, των δυο Ελλήνων στρατιωτικών από το καθεστώς του Ερντογάν αναδεικνύει μια παράμετρο την οποία συνεχίζουμε να αγνοούμε αναφορικά με τις σχέσεις ανάμεσα σε Ελλάδα και Τουρκία ή, επί το ορθότερον και με αφορμή το παρόν κείμενο, τις σχέσεις ανάμεσα σε δυο κράτη, το ένα χριστιανικό και το άλλο μουσουλμανικό, ή το ένα μουσουλμανικό και το άλλο μη.

Η παράμετρος αυτή αφορά στο ζήτημα της “πολιτικής επικοινωνίας” του μουσουλμανικού κράτους με ένα μη μουσουλμανικό δηλαδή άπιστο κράτος. Στην πραγματικότητα υφίσταται μεγάλο και ίσως αξεπέραστο χάσμα ανάμεσα στην πολιτική (ανατολίτικη) γλώσσα του Ισλάμ και στη δική μας πολιτική (δυτική) γλώσσα.

Στην περίπτωση ειδικά του ισλαμιστή ηγέτη της Τουρκίας, του Ταγίπ Ερντογάν, όλο και περισσότερο, είναι μέσα από το πρίσμα του Ισλάμ που πρέπει να ερμηνεύουμε και να αξιολογούμε τις πράξεις και τις αποφάσεις του ως ισλαμιστή ηγέτη. Ή, να το θέσω διαφορετικά.

Η μέχρι τώρα δική μας τάση να αγνοούμε τις κορανικές επιταγές στη λήψη αποφάσεων εκ μέρους του θεοφοβούμενου Ερντογάν, αποδεικνύεται λανθασμένη και με αρνητικές συνέπειες για τον Ελληνισμό. Ο Ερντογάν αυτοπροσδιορίζεται πρώτα ως μουσουλμάνος και μετά ως Τούρκος.

“Έχουμε μόνο μια έγνοια, Ισλάμ Ισλάμ Ισλάμ”, υπογράμμιζε σε δημόσιο χώρο στη Τζακάρτα της Ινδονησίας – της μεγαλύτερης μουσουλμανικής χώρας στον κόσμο- τον Ιούλιο του 2016. Και με “Ισλάμ, Ισλάμ, Ισλάμ”, εννοεί την Σουννιτική (ορθόδοξη) ερμηνεία του Κορανίου την οποία ασπάζεται η μεγάλη πλειοψηφία των μουσουλμάνων.

(Οι υπόλοιποι μουσουλμάνοι, Σιίτες, Αλεβίτες, Αλαουίτες κλπ,- που είναι εκατομμύρια μόνο στην Περσία- θεωρούνται άπιστοι και ευκαιρίας δοθείσεις -όπως π.χ. στη Συρία σήμερα- καταπολεμούνται και σφάζονται, όπως και οι μη μουσουλμάνοι διότι αυτό επιτάσσει το Κοράνι).

Δεν υποβαθμίζω τον “τουρκισμό” του Ερντογάν, ούτε και αγνοώ την υφιστάμενη συμμαχία του με τους Γρίζους Λύκους. Όμως η προσωπική, δημόσια και πολιτική του συμπεριφορά ταυτίζεται με τον ισλαμικό νόμο, δηλ. τη σαρία και γενικά τις (Σουννιτικές) επιταγές του Κορανίου.

Ας θυμηθούμε πως η βάση και επίκεντρο της αποτυχημένης του προσπάθειας να ανοίξει διάλογο με το κουρδικό στοιχείο της Τουρκίας (2015-16) υπήρξε το σουννιτικό Ισλάμ που υποτίθεται θα “άμβλυνε” τον εθνικισμό Κούρδων και Τούρκων, κάτω από την ομπρέλα του μουσουλμανισμού. ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗΝ ΠΟΛΥ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΣΑ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΗΝ ΠΗΓΗ

Δημοσίευση στα Social Media