ΠΡΟΣΦΟΡΕΣ Europa

[slide-anything id="72511"]
29 Μαρτίου 2024

Newskamatero | Ειδήσεις και τελευταία νέα

Ειδήσεις και τελευταία νέα από την Ελλάδα και ολον τον κόσμο Ειδήσεις τώρα στο Newskamatero

Ελληνοτουρκική κρίση: Η ψυχολογική διάσταση μιας ολέθριας σχέσης από την Μικρασιατική Καταστροφή μέχρι σήμερα

1 min read

Του Γιώργου Αποστολόπουλου

Μετά τη Μικρασιατική καταστροφή, το σοκ που δημιουργήθηκε τόσο στο ελληνικό πολιτικό σύστημα όσο και στους κόλπους της ελληνικής αστικής τάξης ήταν τεράστιο.

Σοβαρό ήταν το πλήγμα που υπέστη και το τουρκικό κράτος, καθώς είχε φτάσει στα όρια της εξάλειψης ή της συρρίκνωσής του σε ένα μικρό τμήμα της Ασίας.

Ωστόσο υπάρχει μία ειδοποιός διαφορά μεταξύ της φιλοσοφίας που διαμορφώθηκε στις τάξεις των δύο χωρών μετά το 1922 η οποία ακόμα και σήμερα παίζει κομβικό ρόλο στις ελληνοτουρκικές σχέσεις.

Το πλήγμα στο ελληνικό συλλογικό ασυνείδητο ήταν πολύ πιο συντριπτικό και συναφές με το δράμα της προσφυγιάς εκατομμυρίων ανθρώπων. Τα ενοχικά σύνδρομα που δικαίως επικράτησαν ήταν μεγάλα ενώ η απώλεια προαιώνιων πατρίδων και η συνακόλουθη οικονομική εξαθλίωση βαρύτατες πραγματικότητες.

Σε κάθε περίπτωση, το γεγονός άφησε ανεξίτηλο ψυχολογικό αποτύπωμα στο ελληνικό πολιτικό γίγνεσθαι, εξανεμίζοντας τα όνειρα της «μεγάλης ιδέας».

Συνακόλουθα, καθώς έσβησαν οι προοπτικές μίας Βυζαντινής αναβίωσης, τη θέση τους κατέλαβαν οι ανάγκες διατήρησης εσωτερικής σταθερότητας και ασφάλειας που πολλές φορές συνδέθηκαν και με τον τότε Σοβιετικό κίνδυνο.

Αντίθετα, η Τουρκία ακολούθησε διαφορετικό δρόμο. Το μεγαλείο της Οθωμανικής αυτοκρατορίας δεν αφανίστηκε αλλά αντικαταστάθηκε από το μεγαλείο της νέας Τουρκίας. Ο Οθωμανισμός μετατράπηκε σε Κεμαλισμό. Ο Σουλτάνος «μετονομάσθηκε» σε Κεμάλ και οι συνήθεις πρακτικές σφαγών των Οθωμανών μετατράπηκαν σε γενοκτονίες ή βίαιες αφομοιώσεις λαών της Μικράς Ασίας.

Με απλά λόγια, τα διδάγματα από τη Μικρασιατική περιπέτεια στις δύο χώρες ήταν εκ διαμέτρου αντίθετα. Στην Ελλάδα επικράτησε το δόγμα της μη διεκδίκησης και της ειρηνικής συνύπαρξης, μπολιασμένο μάλιστα με έναν «ευρωπαϊκό διεθνισμό» ενώ στην άλλη πλευρά επικράτησε το δόγμα της «μεγάλης Τουρκίας», του εθνικισμού, του ρεβανσισμού και της επανάκτησης εδαφών.

Όσο και αν η βιτρίνα του Κεμαλικού κράτους εκφραζόταν με «κοσμική» συνείδηση, δήθεν ανεξιθρησκία και άλλες επιφανειακές φιλελεύθερες πολιτικές, στο βαθύ κράτος παρέμενε η ιμπεριαλιστική ιδεολογία.

Έτσι είχαμε τις σφαγές του 1914-1923 στον Πόντο και τη Μικρά Ασία, την καμπάνια του 1928 «Πατριώτη, μίλα τουρκικά», που στόχευε στην καταπιεστική αφομοίωση των μικρασιατικών μειονοτήτων που «ξέχασε» η συνθήκη της Λωζάννης, το «επιτήδειο» φλερτάρισμα με το ναζιστικό καθεστώς κατά το Β’ Παγκόσμιο πόλεμο με σκοπό την αρπαγή ελληνικών εδαφών, το πογκρόμ του 1955 στην Κωνσταντινούπολη, ενώ η Ελλάδα μετρούσε πληγές από τον εμφύλιο, την εκδίωξη των Κωνσταντινουπολιτών το 1964, την εισβολή στην Κύπρο το 1974, τις κρίσεις του 1976 και 1987, τα Ίμια το 1996, τις σφαγές των Κούρδων, την εισβολή στη Συρία, την εισβολή στη Λιβύη, τη δημιουργία βάσεων στην Αλβανία, στο Κατάρ και στην Ερυθρά θάλασσα, την εισβολή στην Αρμενία…

Σε όλες σχεδόν τις παραπάνω περιπτώσεις, πλην αυτών του 1976 και 1987, όπου μεγάλοι Έλληνες ηγέτες ξεπέρασαν πρόσκαιρα τα «κόμπλεξ» του πολιτικού συστήματος, η Ελλάδα φάνηκε να υποχωρεί, να «κλείνει τα μάτια» ή να εκλιπαρεί την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Θα μπορούσα να γράψω σελίδες ολόκληρες για το τι έχει συμβεί στην ψυχοσύνθεση του ελληνικού πολιτικού συστήματος αλλά και του αντίστοιχου τουρκικού τα τελευταία εκατό χρόνια. Προφανώς και δεν θα το κάνω αυτήν τη στιγμή.

Θα προσπαθήσω όμως να στείλω ένα μήνυμα προς την πολιτική και οικονομική ηγεσία της χώρας.

Μην τρέφετε αυταπάτες. Το πρόβλημα δεν είναι μόνο ο Ταγίπ Ερντογάν, ο οποίος «έβαλε το λιθαράκι» του μπολιάζοντας τον εθνικισμό με το ισλαμικό στοιχείο. Όποιος πιστεύει αυτό, αγνοεί τον Ινονού, τον Μεντερές, τον Ετσεβίτ, τον Ντεμιρέλ, τον Οζάλ, την Τσιλέρ, τον ίδιο τον Κεμάλ.

Το πρόβλημα είναι η Τουρκία και δεν θα λυθεί ποτέ ούτε από την Ευρώπη ούτε από τη Γερμανία για λόγους που είναι γνωστοί σε όλους. Και δεν είναι μόνο το βαθύ κράτος. Είναι η ιδεολογία που κυριαρχεί σε μεγάλο μέρος της κοινωνίας των γειτόνων: Ο φασιστικός επεκτατισμός.

Το βασικό τους πρόβλημα στην ευρύτερη περιοχή είμαστε όλοι εμείς ως Έλληνες, στους οποίους συμπεριλαμβάνεστε και εσείς ως ηγεσία του τόπου, ενώ συγχρόνως φοβούνται και τη σταδιακή αφύπνιση των μη τουρκογενών πληθυσμών που καταπιέζονται.

Συνεπώς, επειδή η παλινόρθωση του «Σουλτάνου» εκατό χρόνια μετά την τελική πτώση του το 1922 σημαίνει και προσπάθεια αναδημιουργίας της μεγάλης Τουρκίας, αλλάξτε τώρα το παθητικό δόγμα, την ηττοπαθή πολιτική και προετοιμαστείτε επειγόντως για το άμεσο μέλλον.

Θυμηθείτε ότι και κατά την άλωση της Πόλης προσδοκούσαν βοήθεια από τη δυτική Ευρώπη αλλά τελικά οι δυτικοί εξόπλισαν τον Μωάμεθ με κανόνια.

Ειρηνόφιλοι πρέπει να είμαστε, όχι όμως και αυτοκαταστροφικοί.

*Ο Γιώργος Αποστολόπουλος είναι Τομεάρχης Περιβάλλοντος και μέλος Κ.Ε ΚΙΝ.ΑΛ και Δημοτικός Σύμβουλος Αθηναίων

Πηγή: europost.gr

Δημοσίευση στα Social Media

Copyright © All rights reserved. | Newsphere by AF themes.