«Αμερικανικό χτύπημα κάτω από τη “ζώνη” για την Ελλάδα» Η Ελλάδα παίρνει Rafale, οι ΗΠΑ σκέφτονται να δώσουν F16 στην Τουρκία
1 min read
Στον απόηχο του ερχομού των Rafale στην Ελλάδα, έδαφος κερδίζει το σενάριο περί έγκρισης του τουρκικού αιτήματος για αγορά μαχητικών F-16 από τις ΗΠΑ. Οι νέες ισορροπίες που δημιουργούνται.
Μπορεί τα πρώτα Rafale να έφτασαν στην Ελλάδα, ωστόσο, είναι αμφίβολο κατά πόσον η προμήθειά τους θα μπορούσε να προστατέψει την Ελλάδα απέναντι στην τουρκική επιθετικότητα.
Αυτό εξηγεί μεταξύ άλλων ο Γιώργος Ροΐδης, αντιναύαρχος Π.Ν. ε.α, πρόεδρος της Ανεξάρτητης Ένωσης Αποστράτων Ενόπλων Δυνάμεων (ΑΝ.Ε.Α.Ε.Δ.).
«Όλοι μιλούν για μια Τουρκία που “αποδυναμώνεται“. Όμως η πραγματικότητα είναι ότι έχει μεγάλη στρατιωτική διείσδυση στα Βαλκάνια, άρα δεν χάνει τη δύναμή της».
«Αμερικανικό χτύπημα κάτω από τη “ζώνη” για την Ελλάδα»
Σε αυτό το κλίμα εμφανίζονται σενάρια που αναφέρουν ότι οι ΗΠΑ ενδεχομένως εγκρίνουν το αίτημα της Τουρκίας για αγορά μαχητικών F-16, ενώ μάλιστα οι δύο πλευρές πραγματοποίησαν συναντήσεις τόσο στην Άγκυρα όσο και την Ουάσιγκτον.
«Θα ήταν ένα αμερικανικό χτύπημα για την Ελλάδα κάτω από τη “ζώνη”, να προμηθεύσουν τους Τούρκους, τη στιγμή που η χώρα μας έχει παραχωρήσει κομμάτια της επικράτειας της για την ανάπτυξη νέων αμερικανικών βάσεων και τη διατήρηση των όσων ήδη υπάρχουν» λέει ο κ. Ροΐδης.
«Όμως τελικά βλέπουμε ότι η Ελλάδα προμηθεύεται όπλα από άλλο κράτος μέλος της Συμμαχίας –τη Γαλλία– για να αμυνθεί απέναντι στην Τουρκία. Συνεπώς, το ΝΑΤΟ δεν μπορεί να παρέμβει, κλείνει τα μάτια στις συγκρούσεις των μελών του και τα αφήνει να ανταγωνίζονται μεταξύ τους» τονίζει ο πρόεδρος της ΑΝ.Ε.Α.Ε.Δ.
«Σημαντική ενίσχυση με μεγάλο κόστος»
Τα μαχητικά αεροσκάφη Rafale F3R συνιστούν μια «εξαιρετικά ποιοτική προσθήκη στο οπλοστάσιο της Πολεμικής Αεροπορίας, την οποία και οδηγούν στη νέα γενιά αεροσκαφών» εξηγεί από την πλευρά του στο Sputnik ο Ζαχαρίας Μίχας, διευθυντής μελετών στο Ινστιτούτο Αναλύσεων Ασφάλειας και Άμυνας ΙΑΑΑ/ISDA.
«Υπ’ αυτή την έννοια, συνιστούν σημαντική ενίσχυση, καθώς ο συνδυασμός εμβέλειας (μπορεί να καλύψει την Κύπρο), προηγμένων αισθητήρων (έγκαιρος εντοπισμός απειλών και πλατφόρμα συντονισμού φίλιων δυνάμεων), συστημάτων αυτοπροστασίας (μεγάλη επιβιωσιμότητα) και όπλων που μπορεί να φέρει (εξουδετέρωση στόχων προτού το αντιληφθεί ο αντίπαλος), είναι ικανός να προβληματίσει σημαντικά το τουρκικό Γενικό Επιτελείο, άρα να ενισχύσει την ελληνική αποτροπή» τονίζει χαρακτηριστικά.
Ωστόσο όπως εξηγεί, το κόστος τους είναι υψηλό:
«Εάν επιχειρούσε κανείς να ασκήσει κριτική, θα ανέφερε τον μικρό αριθμό μαχητικών αεροσκαφών του τύπου που προμηθευόμαστε, το οποίο θα ανεβάσει το κόστος και την απουσία έργου στην ελληνική αμυντική βιομηχανία, που θα μπορούσε να συνδράμει στην υποστήριξη του στόλου. Οι αποσπασματικές αγορές στις οποίες είναι σχεδόν εθισμένη η Ελλάδα έχουν σαν αποτέλεσμα τη δραματική άνοδο του συνολικού κόστους».
Σύμφωνα με τον κ. Μίχα, οι οικονομικοί περιορισμοί είναι μια υπαρκτή και όχι προσχηματική δικαιολογία. «Όμως η διασφάλιση της αποτροπής (deterrence) έχει προϋπόθεση, συνέπεια και συνέχεια, απαιτεί σοβαρότητα, μακροπρόθεσμο σχεδιασμό και εθνική συναίνεση στην εκτέλεση των αποφάσεων, για τη μεγιστοποίηση του αποτελέσματος με το χαμηλότερο δυνατό κόστος, συμπεριλαμβάνοντας τις επιστροφές της επένδυσης στην ελληνική οικονομία. Επίσης, απαιτείται αποφυγή κατάχρησης στη στάθμιση του περιώνυμου “γεωπολιτικού κριτηρίου” στις εξοπλιστικές αποφάσεις, καθώς οι προμήθειες πρέπει να υπακούν κατά προτεραιότητα σε άλλες “προδιαγραφές”».
Παράλληλα, ο αναλυτής εκφράζει την άποψη ότι η Ελλάδα πρέπει να αποδεσμευθεί, έως έναν βαθμό, από το τι κάνει η Τουρκία και να κινηθεί σχεδιάζοντας αυτόνομα το μέλλον της. «Λαμβάνοντας, φυσικά, υπόψη την απειλή και την ανάγκη να διαθέτει σύγχρονες και αποτελεσματικές Ένοπλες Δυνάμεις, με πρώτιστη αποστολή την υπεράσπιση της ασφάλειας της χώρας. Το ελληνικό εθνικό συμφέρον και η αντιμετώπιση οποιουδήποτε το απειλεί, είναι απόλυτη προτεραιότητα, ενώ οι συμμαχικές σχέσεις της χώρας δεν μπορούν να στρέφονται κατά κανέναν τρόπο σε βάρος αυτής» καταλήγει ο κ. Μίχας.
