Αλήθεια, τι θέλουν για τη χώρα τους οι Ελληνοκύπριοι;
1 min read
“Η ελληνοκυπριακή πλευρά να ξεκαθαρίσει κατ΄ αρχάς με τον εαυτό της τι θέλει, τι μπορεί και τι αντέχει”
Άριστος Μιχαηλίδης
Μιλώντας στον Χρήστο Μιχαηλίδη για τη συνεργασία του Φιλελεύθερου με το Βήμα, ο γνωστός Αθηναίος αρθρογράφος Γιάννης Πρετεντέρης κλήθηκε να σχολιάσει και το Κυπριακό. Και είπε κάτι που με προβλημάτισε. «Ανεξάρτητα από το αδιέξοδο και τις προοπτικές, θα ήταν ίσως χρήσιμο η ελληνοκυπριακή πλευρά να ξεκαθαρίσει κατ΄ αρχάς με τον εαυτό της τι θέλει, τι μπορεί και τι αντέχει».
Δεν ξέρω γιατί στην Ελλάδα (και στην Κύπρο, φυσικά) πολλοί από όσους ασχολούνται με το Κυπριακό νομίζουν πως οι Ελληνοκύπριοι ανήκουν σε μια άλλη κατηγορία πολιτών, θέλουν κάτι παράδοξο, ίσως και εξωπραγματικό, κάτι πολύ διαφορετικό από αυτό που θέλουν οι άλλοι άνθρωποι του πλανήτη. Ίσως, πάλι, να είναι και μια εύκολη διέξοδος να πιστεύεις ότι το πρόβλημα της Κύπρου είναι ότι η ελληνοκυπριακή πλευρά δεν ξέρει τι θέλει.
Το δύσκολο είναι αυτό που γράφει στο Βήμα της Κυριακής, που κυκλοφόρησε μαζί με τον Φιλελεύθερο, ο άλλος γνωστός αρθρογράφος, Γιώργος Παπαχρήστος. Ότι «για όσο υπάρχει Ελλάδα, η Κύπρος θα παραμένει κάτω από τη σκέπη της» και «ουδείς μπορεί να φανταστεί το “χρυσοπράσινο φύλλο” να πλέει μόνο του ανάμεσα στις συμπληγάδες των διεθνών συσχετισμών ή να αντιμετωπίζει μόνο του την τουρκική επιθετικότητα και να νιώθει βαριά την ανάσα του Αττίλα».
Μας δίνουν την ευκαιρία τα σχόλια των Αθηναίων αρθρογράφων να το σκεφτούμε όλοι καλύτερα. Αλήθεια, τι θέλουν οι Ελληνοκύπριοι; Τίποτε διαφορετικό από αυτό που θέλει κάθε Ευρωπαίος πολίτης. Μια χώρα εδαφικά κυρίαρχη και ανεξάρτητη, να ανταποκρίνεται στις σύγχρονες αντιλήψεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, της ελευθερίας και της δημοκρατίας και όλοι οι κάτοικοι της να βιώνουν την ασφάλεια που προσφέρει στους υπηκόους του κάθε υγιές κράτος. Θέλουν, ιδίως, μια χώρα που δεν θα είναι υπό την ομηρία της φασιστικής υπερδύναμης της περιοχής. Γιατί σε ορισμένους φαίνονται παράδοξα αυτά; Δεν είναι τα ίδια που θέλει κάθε λαός της Ευρώπης για τη δική του χώρα; Μήπως, έχει αποφασιστεί κάπου και δεν το ξέρουμε, ότι ειδικά οι Ελληνοκύπριοι δεν δικαιούνται ό,τι και οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι;
Αυτό που δεν έχουν αντιληφθεί, ειδικά στην Αθήνα –κι αυτό επειδή στην Κύπρο είναι πολλοί που το σκεπάζουν κάτω από τις δευτερεύουσες συζητήσεις για το πόσα αναλογούν στους Τουρκοκύπριους στο κεφάλαιο της διακυβέρνησης– είναι ότι αυτό που ζητείται από τους Ελληνοκύπριους και το απορρίπτουν –επειδή έμαθαν να πορεύονται από γενιά σε γενιά με το ένστικτο της επιβίωσης– είναι να αποφασίσουν πως η χώρα τους θα είναι εσαεί υπό τουρκική ομηρία. Τουρκικό προτεκτοράτο και φυλετικό απαρτχάιντ. Αυτό που συμβαίνει σήμερα παράνομα, τους ζητούν να το νομιμοποιήσουν.
Όχι, δεν θέλουν να «φάνε» τους Τουρκοκύπριους, δεν θέλουν τους Τ/κ να ζουν σε κοινό κράτος αλλά υποταγμένοι ως μειονότητα στην πλειονότητα του 82%. Κι αυτό αποδείχθηκε στο τραπέζι των συνομιλιών όπου ήδη συμφωνήθηκαν πρόνοιες κραυγαλέα δυσανάλογες και με τις πληθυσμιακές αναλογίες και με τις εδαφικές ιδιοκτησίες, αλλά και με τις εμπειρίες άλλων ομοσπονδιακών κρατών.
Δεκαετίες ολόκληρες συνομιλιών, συμφωνίες ακόμα και με ακραίους Τουρκοκύπριους όπως ήταν ο Έρογλου, έδιναν στην τουρκοκυπριακή κοινότητα όσα ζητούσε για να επιτρέψει τη δημιουργία ενός λειτουργικού κράτους με δύο σχεδόν απόλυτα αυτόνομες εθνικά και γεωγραφικά κοινότητες, όπου ο κάθε πολίτης θα αισθάνεται ασφαλής. Έστω κι αν αυτό σήμαινε παράδοση ελληνοκυπριακών περιουσιών και περιορισμούς των τεσσάρων βασικών ελευθεριών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αλλά, όποτε φτάναμε κοντά στο τέλος του δρόμου βρισκόταν μπροστά μας το πιο μεγάλο εμπόδιο: ο ρόλος της Τουρκίας στη χώρα μας. Κι αυτό γίνεται ακόμα πιο ανυπέρβλητο εμπόδιο όταν μιλάμε ειδικά για την Τουρκία του ισλαμοφασίστα Χίτλερ της εποχής μας.
Θα ήταν μεγάλη βοήθεια, ή έστω, θα ήταν μεγάλη παρηγοριά, αν αυτό το αντιλαμβάνονταν όλοι και στη Λευκωσία και στην Αθήνα και μιλούσαν περισσότερο για το τι θέλει η Τουρκία στην Κύπρο. Και θα ήταν βαθύτερα κυριολεκτικός ο συλλογισμός του Παπαχρήστου: «ουδείς μπορεί να φανταστεί το “χρυσοπράσινο φύλλο” να πλέει μόνο του ανάμεσα στις συμπληγάδες…».
aristosm@phileleftheros.com
Φιλελεύθερος
